Drukuj

8 Armia Lotnicza Wojenno-Wozdusznych Sił, która wspierała z powietrza wojska 4 Frontu Ukraińskiego, prowadzące natarcie w południowej Polsce, na Słowacji, Górnym Śląsku i Morawach (operacja zachodniokarpacka, następnie ostrawska), od stycznia 1945 roku do zakończenia działań wojennych w maju utraciła bezpowrotnie co najmniej 151 samolotów na wskutek zestrzelenia przez nieprzyjacielskie lotnictwo myśliwskie i artylerię przeciwlotniczą, a także katastrof i niepodlegających naprawie uszkodzeń odniesionych podczas przymusowych lądowań. W tej liczbie ponad 90 maszyn nie wróciło znad terenu wroga, co oczywiście skutkowało znacznymi stratami personelu latającego. Z analizy dokumentów operacyjnych różnych szczebli dowodzenia 8 AL wynika, że w 1945 roku największy odsetek strat bezpowrotnych w sprzęcie w stosunku do łącznej ilości utraconych maszyn poniosło lotnictwo szturmowe (58,28%), następnie myśliwskie (26,49%), bombowe (10,60%, w tym eskadra nocnych bombowców 87 pułku lotnictwa transportowego Gwardii), zaś w najmniejszym stopniu lotnictwo rozpoznawcze (4,63%, w tym samoloty myśliwskie oraz Iły-2 z 100 pułku lotnictwa rozpoznania artyleryjskiego).

myltasow 14 02 1945 1 1e00b
Miejsce zestrzelenia w Kończycach Małych 14 lutego 1945 r. przez Maj. Ericha Leiego samolotu Ił-2 Szturmowik, pilotowanego przez lejt. Wasilija Myłtasowa z 637 pułku lotnictwa szturmowego o Fot. Grzegorz Kasztura              

 
Na terenie Śląska Cieszyńskiego do zestrzeleń Szturmowików dochodziło w czasie największego nasilenia walk frontowych, czyli w lutym i marcu 1945 roku.  Oto losy kilku zestrzelonych wówczas załóg.

 

Lejtnant Wasilij Wasiliewicz Myłtasow i młodszy sierżant Walentin Matwiejewicz Siergiejew

 

Poniżej fragment artykułu o Majorze Erichu Leie, który 14 lutego 1945 r. zestrzelił nad Śląskiem Cieszyńskim swój pierwszy sowiecki samolot w szeregach pułku JG 77, jako jego nowym dowódca (G. Kasztura, Śmierć w Drogomyślu, „Kalendarz Cieszyński 2015”, Cieszyn 2014, s. 77-79).            

Pierwsze zwycięstwo jako dowódca pułku znaczącego swoje myśliwce godłem karcianego „Czerwonego Serca” Erich Leie odniósł 14 lutego 1945 r. Nad Kończycami Małymi zestrzelił wówczas szturmowego Iła-2 z 637 pułku 227 Dywizji 8 Korpusu Lotnictwa Szturmowego. W tym dniu panowały wyjątkowo złe warunki atmosferyczne, pułap chmur wynosił zaledwie 200-300 m, widoczność tylko 1,5-2 km. Mimo to lot rozpoznawczy, wykonany przez lejtnanta Aleksandra Siemionowicza Jermakowa (zginął podczas lotu bojowego 17 kwietnia 1945 r.), z 525 pułku lotnictwa szturmowego, dostarczył informacji, że na rozjeździe kolejowym w Kończycach Małych przeciwnik rozładowuje z transportu broń pancerną, samochody oraz inne uzbrojenie. Z zadaniem zniszczenia tego ważnego celu z lotniska polowego w Balicach pod Krakowem w drugiej połowie dnia wystartowało 5 samolotów Ił-2 Szturmowik z 637 pułku. Grupę prowadził lejt. Gieorgij Gieorgijewicz Jewtigin. Z powodu fatalnej pogody samoloty szturmowe poleciały na zadanie bez eskorty myśliwskiej. Niemcy doskonale zdawali sobie sprawę, jakie znaczenie dla ich obrony ma rozładunek posiłków, dlatego obszar był patrolowany przez samoloty myśliwskie z JG 77. W tych dniach ważyły się bowiem losy trzeszczącej w szwach niemieckiej obrony. Ze Słowacji przerzucono pośpiesznie na Śląsk Cieszyński batalion dział szturmowych i batalion saperów ze składu 18 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych „Horst Wessel” Waffen-SS. Esesmani wypełnili lukę na południowy zachód od Strumienia, która powstała pomiędzy wyczerpanymi walkami oddziałami 75 i 359 Dywizji Piechoty oraz 544 Dywizji Grenadierów Ludowych i 78 Ludowej Dywizji Szturmowej. Na odcinku między Pielgrzymowicami a Pruchną zatrzymali dalsze postępy sowieckiego natarcia.                

Z powodu braku eskorty myśliwskiej lejt. Jewtigin podjął decyzję o przeprowadzeniu tylko jednego zejścia nad cel. Kiedy Iły kończyły nalot, zostały wykryte przez wroga. Na zamykającą formację parę na wysokości 400-500 m runęły 4 Messerschmitty. W wyniku pierwszego ataku samolot Myłtasowa zapalił się i runął na ziemię. Załoga zginęła. Samolot spłonął. Samolot lejt. Dieriewianko został mocno uszkodzony, pilot i strzelec byli ranni - podaje Dziennik działań bojowych 227 Dywizji Lotnictwa Szturmowego. W tym dniu tylko E. Leie zgłosił zestrzelenie samolotu wroga, właśnie szturmowego Iła, w rejonie pomiędzy Frysztatem a Bielskiem. Ofiarami sukcesu dowódcy JG 77 stali się: lejt. Wasilij Wasiliewicz Myłtasow oraz strzelec pokładowy mł. sierż. Walentin Matwiejewicz Siergiejew.

myltasow 14 02 1945 2 5c1ea
                   Fragmenty silnika Mikulin AM-38 z samolotu lejt. W. Myłtasowa, które od jednego z mieszkańców odkupił p. Marcin Badowski (obecnie na ekspozycji w Muzeum 4 PSP w Cieszynie) o Fot. Grzegorz Kasztura       

          

Niestety, nie był to koniec tragicznych wydarzeń tego feralnego dla Rosjan dnia. Pozostała czwórka Iłów skierowała się w drogę powrotną. Ponieważ lądowanie na lotnisku Balice uniemożliwiał niski pułap chmur, załogi dwóch Szturmowików ostatecznie przyziemiły na lotnisku Kraków-Rakowice. Jak ustalił dr Piotr Sadowski z Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego w Nowym Targu, dwa pozostałe samoloty wykonały wymuszone nagłym szkwałem przymusowe lądowania, które zakończyły się rozbiciem obu maszyn. Samolot pilotowany przez lejt. Jewtigina, ze strzelcem pokładowym sierżantem Czilikinem, uderzył w budynek mieszkalny w miejscowości Olszowice (16 km na południe od Krakowa). Na miejscu zginął pilot oraz jedna osoba cywilna (14-letnia dziewczyna); strzelec Iła został lekko ranny. Szturmowik lejt. Dieriewianko rozbił się w miejscowości Wrząsowice (11 km na południe od Krakowa). Ranny już wcześniej w wyniku ataku myśliwca strzelec pokładowy, młodszy sierżant Władimir Gawriłowicz Kobylin, zmarł w szpitalu następnego dnia.

W wyniku tej ryzykownej akcji 637 pułk stracił aż trzy spośród pięciu wysłanych nad Kończyce Małe samolotów. Zginęło czterech sowieckich lotników oraz młoda Polka. Straty zadane Niemcom podczas nalotu nie są znane.

Dane poległych lotników dostępne w OBD „Memoriał”:   

Lejtnant Wasilij Wasiliewicz Myłtasow (Василий Васильевич Мылтасов), dowód osobisty GD-000001 nr 148725, lotnik, członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików), urodzony w 1921 roku w obwodzie kurgańskim w rejonie olchowskim w wiosce Paratkul (zauralska część Rosji – przyp. G.K.), do armii wcielony w 1940 r. przez Siemiozierską Rejonową Komisję Wojskową w obwodzie kurgańskim. Ostatnie miejsce służby: 637 pułk lotnictwa szturmowego, 227 Dywizja Lotnictwa Szturmowego. Zginął 14.02.1945 r. (wg meldunku o stratach bezpowrotnych 227 DLSz zestrzelony nad celem przez artylerię przeciwlotniczą).        

Najbliższy krewny: siostra Anastasija Wasiliewna Szubalina, obwód kurgański, rejon olchowski, wioska Bieliakowka.      

Młodszy sierżant (pol. kapral) Walentin Matwiejewicz Siergiejew (Валентин Матвеевич Сергеев), strzelec pokładowy, bezpartyjny, urodzony w 1914 roku w obwodzie omskim w rejonie mankowskim w siole Bieriezowka (zauralska część Rosji – przyp. G.K.), do armii wcielony w 1938 r. przez Bieriezowską Rejonową Komisję Wojskową w obwodzie omskim w rejonie bieriezowskim. Ostatnie miejsce służby: 637 pułk lotnictwa szturmowego, 227 Dywizja Lotnictwa Szturmowego. Zginął 14.02.1945 r. (wg meldunku o stratach bezpowrotnych 227 DLSz zestrzelony nad celem przez artylerię przeciwlotniczą).        

Najbliższy krewny: żona Walentina Matwiejewna Katajewa, obwód omski, rejon mankowski, sioło Bieriezowka, Jurta N. Sosma.  

W bazie danych o odznaczeniach „Podwig Naroda” nazwisko pilota Wasilija Wasiliewicza Myłtasowa niestety nie występuje. Strzelec pokładowy 637 pułku lotnictwa szturmowego Walentin Matwiejewicz Siergiejew otrzymał dwa odznaczenia: Medal „Za odwagę” (zob. rozkaz 637 Tarnopolskiego Pułku Lotnictwa Szturmowego z 21 lipca 1944 r.) oraz Order Czerwonej Gwiazdy (zob. wniosek odznaczeniowy dowódcy 637 Tarnopolskiego Odznaczonego Orderem Bohdana Chmielnickiego III Klasy Pułku Lotnictwa Szturmowego).  Pierwotnie, zgodnie ze wspomnianym wnioskiem, planowano odznaczyć Siergiejewa Orderem Wojny Ojczyźnianej II Klasy”, ostatecznie jednak 22 grudnia 1944 r. przyznano mu Order Czerwonej Gwiazdy. Z wniosku wiadomo, że przed wstąpieniem do armii pracował jako robotnik, był narodowości rosyjskiej, w Armii Czerwonej od 1938 r., w walkach frontowych brał udział od 11 marca 1944 r.                                            

Podczas badań terenowych prowadzonych w Kończycach Małych w roku 2009 udało się ustalić, że samolot typu Ił-2 rozbił się w rejonie dzisiejszej ulicy Zagrodowej. Interesujące, że relacje dwóch miejscowych świadków mówiły o zestrzeleniu tego właśnie samolotu przez ostrzał z ziemi, bez udziału myśliwców. Od jednego z mieszkańców udało się wówczas odkupić fragmenty silnika Mikulin AM-38.  Z kolei w roku 2011 właściciel pewnej posesji w Kończycach Małych przekazał statecznik poziomy Szturmowika, który został po wojnie zabrany z miejsca katastrofy. Artefakty te są obecnie eksponowane w Muzeum 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie.

Niestety miejsca pochówku załogi Iła-2 nie udało się ustalić. Według jednej z relacji ciała lotników podczas upadku maszyny zostały wyrzucone z kabiny i przez dłuższy czas leżały niepogrzebane w pobliżu miejsca katastrofy. Miało to być celowe działanie ze strony stacjonujących w tej okolicy niemieckich żołnierzy.

 

Major Wiktor Siemienowicz Kartyszew i starszyna Aleksandr Wasiliewicz Łobanow

 

Dostępne dane na temat straty tej załogi opisywane na kolejnych szczeblach dowodzenia (armia lotnicza, korpus; niestety brak dokumentów operacyjnych 227 DLSz z marca 1945 r., z kolei dostępny obecnie w bazie „Pamjati Naroda” Obzor Bojewych Diejstwij 525 SzAP z marca 1945 r. nie zawiera żadnych informacji o losie załogi mjr. Kartyszewa):            

ŻBD 8 WA z 18 marca 1945 r.:

„1 Ił-2 525 SzAP, pilot major Kartoszew (popr. Kartyszew – G.K.), według obserwacji załóg zestrzelony przez artylerię przeciwlotniczą, spadł w rejonie PRUCHNA”.         

ŻBD 8 SzAK z 18 marca 1945 r.:

„Zastępca dowódcy do spraw politycznych 525 SzAP major Kartaszow (popr. Kartyszew – G.K.) ze strzelcem pokładowym Łobanowem w samolocie Ił-2 zostali zestrzeleni przez artylerię przeciwlotniczą przeciwnika w rejonie PRUCHNA”.         

Opieratiwnaja Swodka 8 SzAK z 18 marca 1945 r.:

„1 Ił-2 525 SzAP, pilot – zastępca dowódcy pułku lotniczego do spraw politycznych major Kartaszow (popr. Kartyszew – G.K.), strzelec pokładowy starszyna Łobanow zestrzeleni przez ogień artylerii przeciwlotniczej przeciwnika w rejonie PRUCHNA. Samolot i załoga utraceni”.             

Dane zaginionych lotników dostępne w OBD „Memoriał”:   

Kapitan Wiktor Siemienowicz Kartyszew (Виктор Семенович Картышев), pilot, zastępca dowódcy 525 pułku lotnictwa szturmowego do spraw politycznych, członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików), urodzony w 1914 roku w obwodzie tulskim w rejonie tulskim w siole Łutozin (Łutowiny, Łutowisz?), do armii wcielony przez Kujbyszewską Rejonową Komisję Wojskową w obwodzie omskim w mieście Omsk w rejonie kujbyszewskim. Ostatnie miejsce służby: 525 pułk lotnictwa szturmowego, 227 Dywizja Lotnictwa Szturmowego. Zaginął bez wieści 18.03.1945 r.

Rozkazem 4 Frontu Ukraińskiego nr 0174/p z 13.03.1945 r. awansowany do stopnia majora.   

Najbliższy krewny: żona Praskowia Konstantinowna Kartyszewa, miasto Pawłodar (Kazachska Socjalistyczna Republika Sowiecka), ulica Puszkina 64, następnie zam. w m. Omsk, ul. Republiki 2/4, mieszk. 9.      

Starszyna (pol. sierżant) Aleksandr Wasiliewicz Łobanow (Александр Васильевич Лобанов), strzelec pokładowy, członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików), urodzony w 1921 roku w obwodzie moskiewskim w rejonie sieriebianoprudskim w siole Krasnoje, do armii wcielony przez Stalinogorską Miejską Komisję Wojskową w obwodzie moskiewskim w m. Stalinogorsk (obecnie Nowomoskowsk). Ostatnie miejsce służby: 525 pułk lotnictwa szturmowego, 227 Dywizja Lotnictwa Szturmowego. Zaginął bez wieści 18.03.1945 r.

Najbliższy krewny: siostra Raisa Wasiliewna Trebiennikowa, 1 Niżnij Michajłowskij Projezd nr 8, mieszk. 112.   

kartyszew 18 03 1945 03082Teren w Pruchnej Kopaninie, gdzie 18 marca 1945 r. rozbił się zestrzelony przez artylerię przeciwlotniczą Ił-2 pilotowany przez mjr. Wiktora Kartyszewa, zastępcę dowódcy 525 pułku lotnictwa szturmowego do spraw politycznych o Fot. Grzegorz Kasztura


Kapitan W. S. Kartyszew był narodowości rosyjskiej, członek WKP(b) od 1939 r., w armii od 1 czerwca 1942 r., w wojnie brał udział od grudnia 1943 r. 17 listopada 1944 r. został odznaczony Orderem Czerwonej Gwiazdy (zob. wniosek odznaczeniowy dowódcy 100 Sewastopolskiego Samodzielnego Pułku Lotnictwa Rozpoznania Artyleryjskiego). Do 100 pułku przybył w momencie jego formowania, jako pracownik polityczny organizował działalność partyjną.      

Starszyna A. W. Łobanow także był Rosjaninem, od 1941 r. w Komsomole (WŁKSM), od 1942 r. kandydat do WKP(b), której członkiem został w 1944 r., w Armii Czerwonej od 20 września 1940 r., na froncie od 18 września 1941 r. Odznaczony: w 1942 r. Medalem „Za zasługi bojowe” (zob. wniosek odznaczeniowy 525 pułku lotnictwa szturmowego), w 1944 r. Orderem Czerwonej Gwiazdy (zob. wniosek odznaczeniowy 525 pułku lotnictwa szturmowego) oraz Orderem Wojny Ojczyźnianej II klasy, zaś w 1945 r. pośmiertnie Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy (zob. wniosek odznaczeniowy 525 Jampolsko-Krzemienieckiego Odznaczonego Orderem Suworowa III Klasy Pułku Lotnictwa Szturmowego). Z tego ostatniego wniosku wynika, że łącznie wziął udział w 99 lotach bojowych. 16 stycznia 1945 r. w formacji 8 samolotów atakował stację kolejową w Nowym Sączu i ze swojego karabinu maszynowego zniszczył punkt ogniowy małokalibrowej artylerii przeciwlotniczej przeciwnika, zaś 7 lutego ponownie w formacji 8 maszyn brał udział w nalocie na lotnisko w Ostrawie i wówczas swoim ogniem zmusił 2 stanowiska artylerii przeciwlotniczej do zaprzestania ostrzału. Zginął 18 marca podczas lotu bojowego, wykonywanego w 6-samolotowej formacji, którego celem było atakowanie przedniego skraju obrony wroga w rejonie Pruchnej.                                              

Podczas badań terenowych prowadzonych w Pruchnej w roku 2009 ustalono, że wiosną 1945 r. w przysiółku Kopanina w grząskim terenie rozbił się zestrzelony przez niemiecką artylerię przeciwlotniczą sowiecki samolot z 2-osobową załogą. Po zakończeniu działań wojennych miejscowi mieszkańcy prowadzili przy jego szczątkach prace wydobywcze celem pozyskania cennych surowców. Świadkowie nie posiadali informacji o miejscu pochówku poległych lotników (podobno jeden z lotników miał pozostać w kabinie, a drugi, którego ciało było owinięte w spadochron, został z niej wyrzucony lub zdążył jeszcze w powietrzu wyskoczyć z pokładu maszyny).

W 2012 r. udało się uzyskać dostęp do Księgi spisu strat bezpowrotnych i Księgi spisu pochówku personelu 525 SzAP, które odnalazł w CAMO przyjaciel rodziny innego poległego lotnika tego pułku, mjr. Gawriła A. Szestowa (zginął wraz mł. sierż. Kławdiją T. Jermołajewą próbując 1 kwietnia 1945 r. wylądować na lotnisku polowym w Jedlinie płonącym samolotem Po-2). Księga strat podaje, że Kartyszew z Łobanowem 18 marca 1945 r. podczas atakowania celu wbili się w ziemię w rejonie Pruchnej. Z kolei w Księdze pochówków jest zapis, iż zostali pochowani 20 kwietnia 1945 r. w miejscowości Boguszowice, 8 km na północny zachód od Żor (obecnie jest to część Rybnika, 10 kwietnia 1945 r. 525 SzAP przeniósł się na lotnisko polowe w tej miejscowości z Jedliny). A zatem ciała obu lotników jeszcze podczas trwania działań wojennych, lecz już po zajęciu Pruchnej przez wojska sowieckie, zostały tam odnalezione i ekshumowane.

 

Starszy lejtnant Iwan Wasiliewicz Łuniew i starszy sierżant Władimir Siergiejewicz Aleksiejew

 

Dostępne opisy straty tej załogi:    

ŻBD 8 WA z 23 marca 1945 r.:

„W rejonie celu samoloty szturmowe stoczyły 1 walkę powietrzną, w której wyniku 1 Ił-2 996 SzAP, pilot st. lejt. Łuniew, zestrzelony przez myśliwce przeciwnika, spadł w rejonie PRUCHNA”.           

ŻBD 8 SzAK z 23 marca 1945 r.:

„Straty własne: pilot 996 SzAP st. lejt. Łuniew ze strzelcem pokładowym sierżantem Aleksiejewem w samolocie Ił-2 zostali zestrzeleni przez myśliwce przeciwnika w rejonie PRUCHNA.       

Lotnictwo myśliwskie przeciwnika grupami 2-4 samolotów Fw 190 patrolując osłaniało własne wojska. W ciągu dnia stoczono 1 walkę powietrzną, w której z naszej strony uczestniczyło 7 Iłów-2, ze strony przeciwnika 3 Fw 190. W wyniku walki powietrznej zestrzelony 1 Ił-2”.                  

ŻBD 224 SzAD z 23 marca 1945 r.:

„Jedna grupa, wypełniająca zadanie bojowe w rejonie PRUCHNA, prowadziła walkę powietrzną z 3 Fw 190 na H-200 metrów. Myśliwce przeciwnika podchodziły od strony słońca z H-600 metrów z góry od lewej strony pod kątem 2/4, otwierały ogień z odległości 200-150 metrów. Na samoloty szturmowe przeprowadzono 4 ataki. Oprócz tego załogi zaobserwowały patrolowanie 4 Fw 190 na H-500 metrów w rejonie RUPTAWA i Fw 190 na H-1300 metrów w rejonie PETROVICE.           

Z zadania bojowego nie wrócił pilot 996 SzAP st. lejtnant Łuniew I. W., strzelec pokładowy st. sierżant Aleksiejew W. A., samolot Ił-2 nr 305057 – zestrzelony w wyniku walki powietrznej w rejonie PRUCHNA. Spadł 1 km na północny zachód od stacji kolejowej PRUCHNA. Jeden członek załogi samolotu wyskoczył ze spadochronem”.                                  

ŻBD 996 SzAP z 23 marca 1945 r.:

Dziennik pułku podaje, że tego dnia wysłano w powietrze dwie grupy samolotów. Obydwie wykonywały w niemal jednogodzinnym odstępie to samo zadanie: niszczenie siły żywej i techniki przeciwnika na skrzyżowaniu dróg Pruchna – Gawliniec. Pierwsza grupa w składzie 7 samolotów, w tym oznaczona na ogonie numerem 2 maszyna pilotowana przez Łuniewa, operowała w godzinach (czas moskiewski): 12.11 (start pierwszego samolotu) – 13.05 (lądowanie ostatniego samolotu). Jako rezultat wykonania zadania podano zniszczenie: 2 dział i 75 ludzi. Szturmowiki były atakowane przez 3 Fw 190. W rubryce „Uwagi” zapisano: „Łuniew zestrzelony przez lotnictwo myśliwskie wroga 1 km na północny zachód od Pruchna”.

 

luniew 23 031945 8b645Artefakty z samolotu Ił-2 st. lejt. Iwana Łuniewa, zestrzelonego 23 marca 1945 r. podczas walki powietrznej nad Pruchną Gawlińcem na ekspozycji archeologii lotniczej w Muzeum 4 PSP w Cieszynie (po lewej stronie zdjęcia) o Fot. Grzegorz Kasztura            


Dane zaginionych lotników w OBD „Memoriał”:

Starszy lejtnant Iwan Wasiliewicz Łuniew (Иван Васильевич Лунев), pilot, dowódca klucza, członek Komsomołu (WŁKSM), urodzony w 1920 r. w obwodzie woroszyłowgradzkim (położony we wschodniej części Ukrainy Woroszyłowgrad w 1991 r. wrócił do pierwotnej nazwy Ługańsk) w mieście Krasnyj Łucz (kopalnia im. 20-lecia WŁKSM), do armii wcielony przez Woroszyłowgradską Rejonową Komisję Wojskową w obwodzie woroszyłowgradskim w Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Sowieckiej. Ostatnie miejsce służby: 996 pułk lotnictwa szturmowego, 8 Armia Lotnicza. Nie wrócił z zadania bojowego 23.03.1945 r.

Najbliższy krewny: matka Anastazija Fiedorowna Łuniewa, obwód kirowogradzki, rejon bolszewiskowskij, Bolszyje-Wiski.    

Starszy sierżant (pol. plutonowy) Władimir Siergiejewicz Aleksiejew (Владимир Сергеевич Алексеев), strzelec pokładowy, członek Komsomołu (WŁKSM), urodzony w 1923 r. w obwodzie gorkowskim (obecnie niżnonowogrodzki) w mieście Murom, do armii wcielony przez Muromską Miejską Komisję Wojskową w obwodzie gorkowskim w mieście Murom. Ostatnie miejsce służby: 996 pułk lotnictwa szturmowego, 8 Korpus Lotnictwa Szturmowego. Nie wrócił z zadania bojowego 23.03.1945 r.

Najbliższy krewny: ojciec Siergiej Aleksandrowicz Aleksiejew, Murom, boczna ul. Koopieratiwnyj 7/2. 

St. lejt. I. W. Łuniew był narodowości ukraińskiej, starszy lotnik 996 Kamienieckiego Pułku Lotnictwa Szturmowego, w Armii Czerwonej od roku 1940, od 1941 r. w Komsomole, na froncie od 13 lutego 1944 r. Odznaczony w roku 1944: Orderem Czerwonej Gwiazdy (zob. wniosek odznaczeniowy), Orderem Czerwonego Sztandaru (zob. wniosek odznaczeniowy) oraz po raz drugi Orderem Czerwonego Sztandaru (zob. wniosek odznaczeniowy z 18 października 1944 r., do kiedy to ten „zdyscyplinowany i skromy pilot” wykonał na samolocie Ił-2 57 lotów bojowych).                    

Plut. W. S. Aleksiejew był narodowości rosyjskiej. W roku 1944 został odznaczony Medalem „Za odwagę” (zob. rozkaz 996 Kamienieckiego Pułku Lotnictwa Szturmowego z 12 sierpnia 1944 r.), zaś 11 marca 1945 r. (zob. rozkaz 8 Lwowskiego Korpusu Lotnictwa Szturmowego) Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy. We wniosku odznaczeniowym 996 pułku z 28 lutego 1945 r.  podano, że zasługuje na odznaczenie za odbycie 42 lotów bojowych oraz zestrzelenie samolotu myśliwskiego przeciwnika. Aleksiejew miał tego dokonać 9 lutego 1945 r. Formacja Szturmowików, w której leciał, atakowała wówczas w rejonie Rudzicy siłę żywą i sprzęt wroga. Została zaatakowana przez 8 Bf 109, z których zestrzelenie jednego przyznano Aleksiejewowi. We wniosku podano, że „uzbrojenie samolotu dobrze opanował i umiejętnie się nim posługuje”. Dalej scharakteryzowano go następująco: „skromny i kulturalny strzelec pokładowy. Bierze aktywny udział w życiu pułku”.

Dokładne miejsce zestrzelenia samolotu typu Ił-2 Szturmowik udało się ustalić podczas badań terenowych prowadzonych w Pruchnej, na zachód od drogi wojewódzkiej 938, do roku 2009. Znajdowało się ono w Pruchnej Gawlińcu (jest to zgodne z nieznaną wówczas lokalizacją, którą podają przytoczone powyżej dokumenty operacyjne 224 dywizji i 996 pułku). Samolot spadł w pobliżu jednego z tamtejszych domostw. W tym czasie Gawliniec znajdował się bezpośrednio w strefie walk frontowych, dlatego tamtejsza ludność cywilna została wcześniej ewakuowana przez Niemców. Po zakończeniu działań wojennych i powrocie z ewakuacji natrafiono na skierowany nosem w kierunku zachodnim wrak samolotu, który leżał w przydomowym ogrodzie, zaledwie 5 metrów od budynku. Według relacji świadków z tyłu ogrodu miała się znajdować mogiła lotników.

Obecnie w zbiorach Muzeum 4 Pułku Strzelców Podhalańskich znajduje się kilka artefaktów z rozbitego w Pruchnej Gawlińcu samolotu st. lejt. Łuniewa, które udało się pozyskać od mieszkańców.